Obchody powstania NSZZ „Solidarność” w Dwójce

W bieżącym roku mija 35. rocznica powstania Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”. Z tej okazji Gimnazjum nr 2 w Lubartowie przygotowało  wiele przedsięwzięć m.in. spotkanie ze świadkiem historii, wystawę historyczną z IPN oraz zajęcia tematyczne dla członków SKE „EuroGim”.
W październiku pani Teresa Misiuk – przewodnicząca Sekcji Oświaty i Wychowania NSZZ „Solidarność” Regionu Środkowo-Wschodniego poprowadziła zajęcia dla klas drugich na temat Przed sierpniem był lipiec – 35. rocznica Lubelskiego Lipca 1980. Spotkanie ze świadkiem historii realizowane było w ramach programu Muzeum Historii Polski – „Patriotyzm Jutra”.
W listopadzie bieżącego roku w naszej szkole miała miejsce ekspozycja wystawy Zaczęło się w lipcu. „Solidarność” w Regionie Środkowo-Wschodnim 1980-1989, opracowanej przez Instytut Pamięci Narodowej w Lublinie. Wystawa poświęcona była 35. rocznicy powstania NSZZ „Solidarność”.
Na 44 planszach uczniowie mogli zobaczyć najciekawsze fakty, wydarzenia, dokumenty i zdjęcia związane z narodzinami niezależnego ruchu związkowego „Solidarność”. W oparciu o wystawę uczniowie poznali historię NSZZ „Solidarność”, począwszy od masowych strajków w lipcu 1980 roku na Lubelszczyźnie, aż po wybory czerwcowe 1989 roku. Oprócz młodzieży naszego gimnazjum wystawę oglądali goście odwiedzający naszą szkołę.
Młodym odbiorcom zostały przedstawione metody prześladowania członków „Solidarności” po wprowadzeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 roku. Na planszach mogliśmy obejrzeć zdjęcia poświęcone strajkom grudniowym w 1981 roku, internowaniu, procesom sądowym stanu wojennego, więźniom politycznym. Ukazane zostały różne formy oporu społecznego, takie jak manifestacje uliczne, niezależny obieg wydawniczy czy podziemne Radio Solidarność. Na wystawie nie zabrakło wątków lubartowskich. Mogliśmy się dowiedzieć, ile osób pracowało w zakładach przemysłowych na terenie miasta, czy jak wyglądała szata graficzna pisma związkowego Solidarność Ziemi Lubartowskiej.
Tematyce stanu wojennego oraz sytuacji lat 80-tych w PRL poświęcone były również zajęcia Szkolnego Klubu Europejskiego „EuroGim”. Uczniowie podzieleni na zespoły przenieśli się do stycznia 1983 roku i zmierzyli się z „rzeczywistością kartkową”. Tak zaczyna się fabuła gry planszowej Reglamentacja – gra na kartki, opracowanej przez IPN Lublin.
Aby zrobić zakupy w czasach PRL, nie wystarczyło mieć pieniądze. O tym, czy coś mogliśmy kupić i w jakich ilościach decydowały inne czynniki – reglamentacja kartkowa, „listy społeczne” czy tzw. „dojście do sklepowej”. Przy powszechnym braku podstawowych produktów uczniowie mieli przygotować się do zapowiedzianej wizyty gości. Zawodnicy ustawili się w kolejce za ladą, dysponując określoną ilością kartek, musieli kupić dostępne w sklepie produkty. Brakujące kartki mogli zdobyć w drodze wymiany z innymi graczami lub spekulantem. Niełatwo było skompletować produkty do zapowiedzianej wizyty, kiedy ciągle czegoś brakowało. Zwyciężyła osoba, która uzbierała najwięcej punktów „zaradności”. Zdaniem uczniów, gra była ciekawa i emocjonująca. Na najbliższym spotkaniu, uczniowie chcieliby jeszcze raz zmierzyć się z zakupami na kartki, czyli reglamentacją.
Młodzież obejrzała również film dokumentalny Rozkaz – stan wojenny. Uczniowie poznali okoliczności wprowadzenia stanu wojennego w Polsce. Dowiedzieli się, jakie ograniczenia zostały nałożone na społeczeństwo. Zrozumieli, co oznaczał reżim i militaryzacja wielu aspektów życia społecznego, „godzina milicyjna”, wszechobecne patrole wojskowe i milicyjne, blokada łączności telekomunikacyjnej, cenzura i inne. Mimo wielu represji i ofiar, „Solidarność” przetrwała w podziemiu, by zatryumfować w 1989 roku.
W tym wspólnym ruchu, jakim była „Solidarność” zrealizowały się marzenia milionów Polaków o życiu w wolnej Polsce. A my, dzisiaj, możemy z dumą powracać do pięknej idei solidarności, wolności i sprawiedliwości społecznej, zainicjowanej przez ogromne rzesze społeczeństwa polskiego właśnie tu na Lubelszczyźnie: w Świdniku, Lublinie, Puławach i Lubartowie.
Barbara Kukier