Rok Błogosławionego Ojca Honorata Koźmińskiego
Nowicjat przeszedł w Lubartowie, studia ukończył w Lublinie, a święcenia kapłańskie otrzymał w 1852 r., w Kościele Świętego Krzyża w Warszawie. Stulecie śmierci Ojca Honorata Koźmińskiego Lubartów uczci szczególnie, jako jedno z kilkunastu takich miast w Polsce, gdzie odbędą się spotkania, wystawy, prelekcje i koncerty ku czci Błogosławionego. Publikujemy pierwszy odcinek z cyklu „Rok Błogosławionego Ojca Honorata Koźmińskiego” z tekstem autorstwa br. Grzegorza Filipiuka OFMCap.
NIEPOKORNIE POKORNY
Bł. Ojciec Honorat Koźmiński
Sto lat temu, 16 grudnia 2016 r. w klasztorze kapucynów w Nowym Mieście nad Pilicą odchodził z tego świata sędziwy zakonnik – ojciec Honorat Koźmiński. Przeżył 87 pięknych lat, które jednak okupione były nadludzkim wysiłkiem i cierpieniem. Jego całe życie pozostanie na zawsze pod znakiem rosyjskiej okupacji w czasach zaborów. Różne próby zabicia wiary i polskości w sercach Polaków nie powiodły się, a ojciec Honorat był jednym z tych silnych punktów oparcia, na których mozolnie budowała się niepodległość. Stąd to określenie niepokorny, czyli niezgadzający się na zniszczenie narodu i wyrzucenie wiary w Boga, także nieugięty wobec ograniczeń wolności, prześladowań i egzekucji, szczególnie w czasie powstania styczniowego, wreszcie – podtrzymujący ducha w Kościele i narodzie przez umacnianie ludzi w konfesjonale, przez słowo głoszone i pisane, a także przez założone zgromadzenia zakonne, które jak iskry po ściernisku rozbiegły się, aby zapalić gasnącą w wielu sercach nadzieję. Bł. Honorat nigdy nie złożył broni, gdy wyrzucono kapucynów z klasztoru w Warszawie, gdy zamknięto ich w Zakroczymiu i nie pozwolono prowadzić jakiejkolwiek działalności, a nawet wtedy, gdy w Królestwie Polskim pozostało tylko kilku kapucynów-staruszków, skazanych na śmierć bez nadziei na odrodzenie. Jego bronią było pokorne oddanie się Bogu, a uczynił to przez Maryję w słynnym Tuus totus – Twój cały.
Stulecie śmierci bł. Honorata, rok 2017 ogłoszony przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej Rokiem Honorata, Rok Dziękczynienia, rozpoczęty 13 października br. uroczystością w Sanktuarium bł. Honorata w Nowym Mieście nad Pilicą – to doskonałe okazje do poznania tego pokornego Błogosławionego. Zacznijmy od krótkiego biogramu, aby przybliżyć zarys jego życia.
Bł. Honorat Koźmiński (16 X 1829 – 16 XII 1916) przyszedł na świat w Białej na Podlasiu. Na chrzcie otrzymał imiona: Florentyn, Wacław, Jan, Stefan. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Białej, a gimnazjum ukończył w 1844 r. w Płocku. Jesienią 1844 r. rozpoczął naukę w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1846 r., posądzony o spisek przeciwko Rosji, został uwięziony w Cytadeli Warszawskiej. Przeżywał wówczas ogromny bunt przeciw Bogu i Kościołowi. Bluźnił, nie modlił się, a nawet innych odciągał od wiary. Więzienie stało się miejscem odzyskania wiary w Boga. W marcu 1847 r. został zwolniony z więzienia.
Wstąpił do Zakonu Kapucynów. Nowicjat odbył w Lubartowie, studia w Lublinie, a święcenia kapłańskie otrzymał w 1852 r. w kościele św. Krzyża w Warszawie. W klasztorze warszawskim zapisał się jako wspaniały kaznodzieja, organizator tercjarstwa i kierownik duchowy. Duszpasterstwo kapucynów w Warszawie przerwała kasata po Powstaniu Styczniowym. W grudniu 1864 r. zostali przewiezieni do Zakroczymia. Ograniczenie działalności i brak swobody poruszania się poza klasztorem nie zgasiły zapału Honorata. Miejscem pracy stał się konfesjonał. Honorat rozpoznał w sercu wielu ludzi pragnienie życia zakonnego. Ponieważ nie można było zakładać nowych zgromadzeń i nosić habitów, powstały wspólnoty ukryte, których zadaniem było apostolstwo w różnych środowiskach społecznych. Przez 28 lat zakroczymskiego odosobnienia Honorat poświęcił się również pisaniu. Potwierdza to ogromna korespondencja oraz liczne redakcje ustaw zakonnych dla nowych zgromadzeń. Wtedy również zaczął pisać Notatnik duchowy.
W 1892 r. skasowano klasztor w Zakroczymiu. Honorat pieszo przeszedł do Nowego Miasta n. Pilicą, gdzie miał się zakończyć żywot kapucynów w Królestwie Polskim. Klasztor nowomiejski, będąc w zamyśle Rosjan grobem, stał się kolebką nowych powołań. Błogosławiony nie doczekał wolnej Polski. Zmarł 16 grudnia 1916 r. Pogrzeb stał się potwierdzeniem jego świętości. Ludzie garnęli się, by z bliska spojrzeć na człowieka, który nigdy się nie poddał, ale pozostał wierny Chrystusowi. Papież Jan Paweł II ogłosił Honorata błogosławionym 16 października 1988 r.
W roku 20. rocznicy beatyfikacji ojca Honorata Senat Rzeczypospolitej Polskiej w uchwale z 16 października 2008 r. uznał Błogosławionego za godny naśladowania wzór Polaka oddanego sprawom Ojczyzny i oddał hołd jako wybitnemu kapłanowi patriocie. W czerwcu 2016 r. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z roku stulecia jego śmierci ogłosił bł. Honorata Patronem Roku 2017, razem ze św. bratem Albertem Chmielowskim.
Zakon Braci Mniejszych Kapucynów, Prowincja Warszawska
ul. Kapucyńska 4
00-245 Warszawa
Sanktuarium bł. Honorata Koźmińskiego
Pl. O. H. Koźmińskiego 19
26-420 Nowe Miasto Nad Pilicą
www.kapucyni.pl
www.ofmcap.pl
www.facebook.com/ojciechonorat
www.ukrycie.blogspot.com
www.rodzinahonoracka.org.pl