Władysława i Edward Krzykowie wpisani do „Księgi Pamięć i Zobowiązanie”

Tradycją Imienin Miasta jest wpis do Księgi „Pamięć i Zobowiązanie”. W tym roku podczas uroczystości, która odbyła się 23 listopada w Lubartowskim Ośrodku Kultury wpisano małżeństwo Władysławy i Edwarda Krzyków, którzy współtworzyli m.in. chór „Lutnia” działający przy Parafii św. Anny po wojnie. Odbyło się to w obecności wnuczek państwa Krzyk.

Władysława i Edward Krzykowie to małżeństwo społeczników zaangażowanych w życie miasta na początku XX wieku. Jako miłośnicy muzyki współtworzyli oni chór kościelny przy Bazylice św. Anny w Lubartowie. W 1927 roku był to chór, który przybrał nazwę „Lutnia Kościelna im. Świętej Cecylii”. Funkcją prezesa tego zespołu obdarzono Władysławę Krzykową (do 1939 roku). Edward Krzyk był
współzałożycielem Klubu Sportowego „Lewart”. Grał jako bramkarz w jego drużynie, która w 1937 r. awansowała do klasy A. Odgrywał wiele ról w przedstawieniach teatralnych, niektóre inscenizacje również reżyserował. Był dziennikarzem, publikował w lokalnej prasie: „Echo Ziemi Lubartowskiej” i „Lubartowiak”. W dniu Imienin Miasta, w 281 rocznicę zmiany nazwy z Lewartów na Lubartów, 22 listopada 2025 roku małżeństwo Krzyków zostało wpisane do Księgi Pamięć i Zobowiązanie, w której uhonorowane są osoby zasłużone dla
Miasta Lubartów.

Edward Krzyk 1899 – 1977
Edward Krzyk urodził się 24 sierpnia 1899 roku w Dobranowicach gmina Kowale, powiat Miechów. Rodzice – Serafin i Stanisława z domu Janczur zajmowali się rolnictwem. W ich rodzinie było dwanaścioro dzieci. Edward szkołę podstawową ukończył w rodzinnej miejscowości.
W latach 1910-1914 uczęszczał do gimnazjum w Krakowie, po czym w 1916 roku ukończył dwuletnią szkołę handlową. Nie mogąc znaleźć
pracy, przez dwa lata pomagał rodzicom w gospodarstwie. Kiedy dowiedział się o możliwości uzupełnienia wykształcenia, wyjechał
do Lublina i w dniu 28 czerwca 1918 r. ukończył kurs dla średnich urzędników administracyjnych. W listopadzie 1918 r. został przyjęty
do pracy w Starostwie Powiatowym w Lubartowie. W lipcu 1919 r. Edward Krzyk otrzymał powołanie do służby wojskowej, którą odbywał
w II Pułku Wojsk Kolejowych w Jabłonnie. W dniu 19 marca 1920 roku ukończył kurs podoficerski. Służbę wojskową pełnił do 1 sierpnia 1922 r. W dniu 21 października 1922 roku Edward Krzyk został ponownie przyjęty do pracy administracyjnej w Starostwie Powiatowym
w Lubartowie. Po dwóch latach przeniesiony został do Wydziału Powiatowego, gdzie pracował przez 20 lat (1924-1944), pełniąc kolejno
stanowiska: kancelisty, pomocnika, inspektora samorządowego, rachmistrza, referenta samorządowego i sekretarza tego wydziału.
W wolnym czasie Edward Krzyk udzielał się społecznie. Niemal od początku powstania Polskiego Towarzystwa Miłośników Sztuki
w Lubartowie znalazł się wśród jego licznych członków i włączył się do grupy najaktywniejszych. Śpiewał w chórze. Był współzałożycielem –
wraz z Antonim Gojdanem i Henrykiem Bukowskim – powstałego w 1923 r. pełnoprawnego Klubu Sportowego „Lewart”. Grał jako bramkarz w jego drużynie, która w 1937 r. awansowała do klasy A. Odgrywał wiele ról w przedstawieniach teatralnych m.in. w sztuce Wacława Sieroszewskiego „Bolszewicy” wystawionej w 1924 r., a niektóre inscenizacje polskie również reżyserował. Pisał notatki informacyjne, dotyczące życia gospodarczego i społeczno-kulturalnego, do lokalnej prasy „Echo Ziemi Lubartowskiej” i „Lubartowiak”.
Aktywna działalność zawodowa i społeczna umożliwiała o wczesnej młodzieży wzajemne poznawanie się, trwałe przyjaźnie, a także związki
małżeńskie. Jednym z nich było małżeństwo zawarte w dniu 31 lipca 1926 roku przez Edwarda Krzyka -urzędnika Lubartowskiego Powiatowego Sejmiku z Władysławą Magierkówną -urzędniczką Magistratu. Świadkami tego faktu byli: znany muzyk i nauczyciel Józef Rafalski oraz student Władysław Magierka. Małżonkowie zamieszkali w Lubartowie przy ul. Wspólnej 8. Oboje pracowali zawodowo i udzielali się społecznie.
Edward Krzyk w latach 1943-1944 pracował jako członek zarządu, a następnie kierownik Wydziału Ogólnego Okręgowej Spółdzielni Rolniczo -Handlowej w Lubartowie – do 30 listopada 1944 roku, gdyż został powołany do Wojska Polskiego. Po zwolnieniu z wojska, w latach 1945 1947 pracował w Związku Gospodarczym RP „Społem” Oddział w Lubartowie, na stanowisku zastępcy kierownika Oddziału, kierując działem handlowym. W 1947 r. przeniósł się do Związku Rewizyjnego Spółdzielni RP w Lublinie, prowadząc tam Referat Organizacyjno -Samorządowy. Po zmianach w tym związku, pracował jako referent Inspektoratu Rewizji Centralnego Związku Spółdzielczego – do czasu jego likwidacji, do dnia 30 czerwca 1950 roku. Kolejne 21 lat aktywności zawodowej Edwarda Krzyka to Centrala Obrotu Księgarskiego „Dom Książki” w Lublinie, gdzie pracował na różnych stanowiskach, od 1 maja 1950 r. do maja 1971 r., tj. do czasu emerytury.
Edward Krzyk był pracownikiem zdolnym i bardzo sumiennym. Na każdym stanowisku z obowiązków wywiązywał się wzorowo, zarówno
w pracy zawodowej, jak i poza służbą, w licznych działaniach społecznych: Należał do Stowarzyszenia Rodziny Urzędniczej, Ligi Morskiej
i Kolonialnej, Związku Podoficerów Rezerwy, Związku Strzeleckiego, Związku Straży Pożarnej, Drużyny Ratowniczej PCK, Ligi Obrony
Powietrznej Państwa, Stowarzyszenia Księgarzy Polskich. W dniu 26 lutego 1939 roku Edward Krzyk został wybrany na przewodniczącego
Zarządu Komitetu Wyborczego Obozu Zjednoczenia Narodowego, a w 1946 r. – na przewodniczącego Powiatowej Komisji Obywatelskiej
Daniny Narodowej. W dniu 16.04.1948 r. został przeniesiony do rezerwy w stopniu chorążego z legitymacją wojskową (AE 0100261) inwalidy wojennego.
Ofiarna służba zawodowa i społeczna Edwarda Krzyka została doceniona, jak następuje:
* W 1929 r. został uhonorowany przez Wojewodę Lubelskiego Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.
* W 1935 r. Prezes Rady Ministrów Marian Zyndram-Kościałkowski w uznaniu zasług na polu pracy samorządowej i społecznej odznaczył go Srebrnym Krzyżem Zasługi.
* W 1936 r. został odznaczony przez Zarząd Związku Straży Pożarnych RP Brązowym Medalem za zasługi dla Straży Pożarnej.
* W 1936 r. został uhonorowany przez Prezydium Komitetu Głównego Polskiego Czerwonego Krzyża za długoletnią pełną poświęcenia pracę w PCK Odznaką Honorową Stopnia Trzeciego.
* W 1938 r. Wojewoda Lubelski uhonorował go Brązowym Medalem za długoletnią służbę.

Władysława Krzyk 1900 – 1959
Władysława Magierkówna urodziła się 25 sierpnia 1900 roku w Lubartowie. Jej rodzicami byli Władysław i Antonina z domu Studzińska.
Władzia miała pięciu braci. Poza nauką i pracą zawodową, od wczesnej młodości należała do chóru przy kościele św. Anny. Była również członkiem Polskiego Towarzystwa Miłośników Sztuki. Z chwilą utworzenia w Towarzystwie sekcji śpiewaczej, dołączyło do niej wielu chórzystów kościelnych. Wśród nich była Władysława Magierkówna wykonująca m.in. partie solowe. Miłośnicy muzyki nadal tworzyli podporę chóru kościelnego, dzieląc swoje zaangażowanie między oba zespoły. W 1927 roku był to wspólny chór, który przybrał nazwę „Lutnia Kos cielna im. Świętej Cecylii”. Funkcję prezesa tego zespołu powierzono Władysławie Krzykowej, pełniła ją do 1939 roku. Od 1928 r. Władysława należała do Związku Pracy Obywatelskiej Kobiet, którego celem było udzielanie pomocy osobom znajdującym się w trudnych warunkach. Należała tez do Stowarzyszenia Rodziny Urzędniczej, a w 1936 r. z wyboru przejęła jej przewodnictwo (po znanej działaczce Janinie Teterowej, która wyjechała z Lubartowa). Jednocześnie Władysława Krzykowa była członkinią Stowarzyszenia Rodziny Policyjnej. Była tez długoletnim członkiem związku zawodowego Pracowników Handlowych i Biurowych Rzeczypospolitej Polskiej
(leg. nr 120799).
Długoletnia i znacząca aktywność Władysławy Magierkównej-Krzykowej została doceniona, jak następuje:
* W 1935 r. Rada Naczelna Polskich Związków Śpiewaczych i Muzycznych w Warszawie nadała Władysławie Krzykowej Odznakę
Honorową Stopnia Trzeciego (Nr484/III).
* W 1937 r. Władysława Krzykowa udekorowana została Srebrnym Krzyżem Zasługi za działalność na polu pracy społecznej,
wraz z Dyplomem podpisanym przez Prezesa Rady Ministrów Felicjana Sławoja Składkowskiego.

Państwo Krzykowie mieli dwoje dzieci i stworzyli kochającą się rodzinę. W dniu 8 stycznia 1929 r. urodził się syn Zbigniew. Po lubartowskiej
edukacji ukończył geodezję na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Po studiach zamieszkał i pracował w Tychach. Ożenił się z Zofią Tomalą, która zawodowo pełniła funkcję kadrowej. Mieli dwoje dzieci – Małgorzatę i Zbigniewa. Lubartowianin Zbigniew Krzyk zmarł 16 września 2021 r. i pochowany został na cmentarzu w Tychach. Córka Teresa urodziła się 31 marca 1931 r. Szkołę podstawową i średnią
ukończyła w Lubartowie. Ukończyła historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, pogłębiła tę wiedzę podyplomowo
na Uniwersytecie Warszawskim. Pracowała w Muzeum Lubelskim na stanowisku kustosza, a następnie kierownika Działu Sztuki. Poślubiła
Mieczysława Libuchę -inżyniera budowy dróg i mostów. Małżeństwo mieszkało w Lublinie. Mieli dwie córki – Agnieszkę i Dorotę.
Teresa Libuchowa była mocno związana z Lubartowem, miastem urodzenia i młodości. Pasję społecznikowską odziedziczyła po rodzicach. Jako szkolna harcerka i aktywna regionalistka (od 1989 r.) często uczestniczyła w organizowanych tu uroczystościach i spotkaniach. Współtworzyła Lubartowskie Bractwo Byłych Żaków i Harcerzy, uczestnicząc w latach 1996-2011 w pięciu spotkaniach Bractwa, gromadzących liczne grono jego członków i sympatyków. Teresa Libuchowa zmarła 2 kwietnia 2024 r., pochowana jest na cmentarzu przy ul. Lipowej w Lublinie.
Władysława i Edward Krzykowie spoczywają w Lubartowie. Władysława Krzyk zmarła 2 lutego 1959 r. w wieku 59 lat. Edward Krzyk zmarł
13 stycznia 1977 roku w wieku 77 lat. Pochowani zostali na cmentarzu parafialnym.

Biogram opracowała Pani Maria Kozioł

foto: SC